7. Zondeval en zelfmisleiding

Peter Scheele zet alles op alles om de evolutietheorie, doorn in het oog van hem en zijn medegelovigen, onderuit te halen. Dit is behoorlijk ambitieus te noemen voor iemand met een hoofdzakelijk technische, en niet bepaald wetenschappelijke achtergrond. Scheele kan zijn eigen verwachtingen duidelijk niet loskoppelen van zijn argumentatie. Het resultaat is een cirkelredenering, waarbij het hele toneel specifiek wordt opgezet om aan de eigen vooringenomen opvattingen te voldoen.

De grondbeginselen van de evolutietheorie kunnen in zijn visie alleen maar het verval van het leven enigszins indammen. Er wordt gesproken van een ‘Meesteroplichter Mutatie’, die iedereen bij de neus genomen zou hebben, omdat hij in plaats van opwaartse evolutie alleen maar tot verdergaande degeneratie kan leiden. Men moet de betekenis hiervan voor orthodoxe protestanten en evangelische christenen niet onderschatten. Het concept ‘degeneratie’ past naadloos in het bijbelse begrip van de zondeval, dat uiterst belangrijk is om de onvolmaaktheid van de schepping en daarmee de zondigheid van de mens te rechtvaardigen. De wereld is immers perfect geschapen door de almachtige, goede Schepper, maar door de schuld van de mens zelf, namelijk door het eten van de verboden vrucht, is het in verval geraakt. Het psychologische belang van dit dogma is natuurlijk enorm, zowel op het levensbeschouwelijke vlak als het persoonlijke. Het is daarom meer correct om te spreken van een ‘Meesteroplichter Degeneratie’.

De vele onzekerheden van de natuurwetenschap die Scheele en andere creationisten aanboren en uitvergroten, bieden voldoende benenruimte om het absurde karakter van hun opvattingen te rationaliseren. Maar dat hele groepen jongeren met deze zelfmisleiding in de maatschappij worden gezet in plaats van te leren zich oprecht en onvoorwaardelijk in de wetenschap te verdiepen is en blijft eeuwig zonde.